Soloreizen door Australië en Zuid-Oost Azië

Blijf in uw kot. Allemaal goed en wel, maar na een tijdje beginnen de reiskriebels weer als een dolle door mijn lijf te razen. Ik wil erop uit, maar het gaat niet. Uit pure miserie ben ik dan maar mijn reisverhalen van mijn solotrip uit 2006 terug beginnen lezen. Op waarbenjij.nu, voor zij die het nog kennen. In die tijd een populair blogplatform in Nederland. Maar bon, ik vloog dus eens met een giga backpack op mijn slippers richting Australië… Een bloemlezing uit mijn dagboek van toen.

Hoe het allemaal begon. In sydney.

Landen in Sydney met spierpijn in de mondhoeken, omdat deze al sinds vertrek onder hoogspanning stonden. Eindelijk, ik ben er! Vreugdedansje op de airport, slippers aan en gaan! 

Ik geniet ontzettend van mijn vrijheid. Je hoeft niets en mag alles!

Backpacking

In Sydney de tijd genomen om erin te komen, aanpassen aan de backpacking way of living en het reizen alleen. Nu zit ik er helemaal in en wil er voorlopig niet meer uit. Iedereen met een leuk en grappig gezicht spreek ik aan en heb op die manier in de laatste 48 uur ontzettend veel mensen leren kennen. Het gaat echt als een trein eens je eraan begint. 

Reizen is top! Mijn feest! Ik ben de DJ, draai welke plaatjes wanneer ik wil, hoelang ik wil en druk op repeat hoe vaak ik het wil.

Het mooie is ook dat je nooit weet wat je zult doen en met wie het volgende uur. En als je er voor open staat, dan is het gewoon briljant. Eén van de mooiste momenten so far was op de bus van Sydney naar Melbourne met mijn iPod geklemd in m’n oortjes. Hoe vaak heb ik hier niet naar verlangd... just being on the road! Love it!

Roadtrip langs de Great Ocean Road

We waren met z'n zessen en Frankie, onze bolide die alle aandacht trok. We hadden elkaar in Melbourne leren kennen via notities in het hostel.

The Great Ocean Road staat gelijk aan natural high zijn. Eindelijk weet ik wat het is. Kamperen in het wild. Slapen in de van of op het strand. Gewekt worden door het geluid van de oceaan en de warmte van de zon om vervolgens een duik te nemen om de kater te verzachten.

Continu zand hebben op de voeten en tussen de billen. Kei hard meezingen met de muziekjes in de van, voeten uit het raam, tijdens een overnight canoe trip slapen naast de rivier in totale stilte. Eén met de natuur.

The outback

In negen dagen meer dan 3000 km afgelegd. Heerlijk, en toch ben ik niet gemaakt voor tours. Te georganiseerd en helaas soms zelfs slecht. Kan niet chillen waar en hoe lang je wilt, want anders toetert de busdriver alles bij elkaar om je weer in het busje te krijgen. En het kost je klauwen vol geld.

Kakadu National Park

Kakadu is prachtig! Drie dagen in de volle natuur vertoeft met alles erop en eraan. Ben met volgebeten benen teruggekomen, maar dat kan me geen reet schelen als je bedenkt wat je er allemaal voor terugkrijgt. Watervallen gezien waar je niet goed van wordt. Gezwommen in kleine natuurlijke zwembadjes. Lange wandelingen gemaakt. Lunchen in idyllische kriekjes. Nog meer over de Aboriginals geleerd. Een krokodil vastgehouden en een crocodile cruise gemaakt. Twee kangoeroes gegeten. De didgeridoo bespeeld. Wederom intens genoten.

In Cairns het beste hostel ever gevonden. Bij binnenkomst voelde het meteen als thuis aan. Was van plan om niet lang te blijven, maar misschien doe ik dat lekker toch. 

Het standaard pakket aan de oostkust

Vaak heb ik al gedacht: beter dan dit kan het niet worden en toch zijn er elke keer weer ervaringen of momenten die het evenaren of zelfs beter zijn. Mijn lijstje 'dit is te goed voor woorden' wordt alsmaar langer. Reizen is verslavend. Altijd op zoek naar meer, maar meer is niet genoeg en de honger wordt maar niet gestild. Maar gelukkig heeft dit land enorm veel te bieden en kan je blijven doorgaan.

The Great Barrier Reef is zo mooi. Onbeschrijflijk. Het zou goed zijn als jullie allemaal een dagje zouden overkomen. Dan liet ik jullie al die mooie en kleurrijke vissen en koralen zien.

De highlight van de Whitsunday Islands is whiteHEAVENbeach. Enorme vlaktes waarin zand en zee elkaar afwisselen. Bij elke dansstap die zon en wolken zetten, is het weer een foto waard. But in the end, not even the best photograph would do it any justice. Ik kreeg bijna een hartaanval toen ik zag wat ik daar zag.

Ik was daar alleen en die vrijheid heeft me toegelaten gezellig te wezen wanneer ik daar zin in had. Overdag koos ik voor mezelf, de zon, de zee en mijn iPod. 's avonds genoot ik van de schitterende zonsondergangen in het gezelschap van een wijntje en een wederwoord in de vorm van een tof wijf of een leuke vent. De combinatie van overdag lekker in m'n uppie weg te dromen en 's avonds praatjes te maken met de rest was ideaal!

Fraser Island stond gelijk aan lekker cruisen op het strand met een eindeloos zicht op de oceaan. F*cking fantastisch! Af en toe landinwaarts rijden om een duik te nemen in een van de onwijs mooie meertjes. Kamperen aan het strand, buurten met de andere groepjes en meezingen met kampvuurmuzikanten. Bedenk wijntjes, gitaar, geluid van de golven, internationaal cluppie mensen om je heen,... ik zou er elke dag voor tekenen! Zonsondergangen om niet goed van te worden en ‘afwassen’ in de oceaan.

Genieten dat is wat ik doe, disfrutar la vida (Spaanse vrienden gemaakt)!! En vaak van de kleinste dingen zoals lopen op blote voeten op het strand.

Australia rocks!

Australia rocks...dat is de conclusie van mijn verhaal down under. De ene keer is het een sensuele tweedans tussen jezelf en de eindeloze schoonheid van dit land, de andere keer is het al brullend headbangen om jezelf ervan te verzekeren dat dit toch echt geen droom is, maar de gedroomde werkelijkheid!

Australië is voor mij potjes pool spelen in de meest outback kroegjes, kikkers die je urine als een delicatesse beschouwen, gekke tourgides die elke avond drie keer hun gewicht drinken, de meest verbazingwekkende verkeersborden langs de weg zoals 'rest and stay alive' of 'drivers fatigue crashing zone', dronken avondjes en nog meer korte nachtjes, honderden vliegen die je de hele dag zoentjes komen geven in de Red Centre, ontmoeten van meer mensen in de voorbije paar weken dan in de laatste vijf jaar, tig verhalen aanhoren over bed bugs, no guys but blokes, nog steeds als een gekwalificeerde randdebiel de straat oversteken want waar kwamen die auto's nu weer vandaan?, bullshit en standaard gesprekken uitwisselen met alles wat los en vast staat en te weinig tijd hebben voor alle andere dingen die ik nog had willen doen.

Maar daar heb ik een oplossing voor bedacht: gewoon terugkomen! En dan val ik de westkust aan met alle energie die het reizen in me los maakt en de puberliefde die ik voor dit land koester gewapend met meer tijd.

Bangkok: a true freakshow

In het midden van de nacht aangekomen. Met de taxi naar een guesthouse gebracht waarvan ik dacht dat het goed zou zijn, totdat ik zag dat mijn kamer net zo goed een gevangeniscel had kunnen zijn. Zodra het licht was ben ik daar met noorderzon vetrokken. Op zoek naar meer backpackers. Het zien van westerse gezichten was een opluchting. Het is alsof ik op een andere planeet beland ben. Niets is voor mij bekend en het lijkt dat ik dat ook niet ben voor de Thaise bevolking, want ze kijken me allemaal aan alsof ze nog nooit een westerse van dichtbij gezien hebben. Moeilijk te bepalen wie wel en wie niet te vertrouwen is, want voor de meesten sta je gelijk aan geld.

Het is nu een echt een avontuur en daar geniet ik toch wel erg van. Mensen eten hier op elke hoek van de straat. De geur is soms niet te weerstaan, maar soms ook om gewoonweg van te kotsen. Overal handelaars (eten, cd's, kleren, juwelen, je kan het zo gek niet bedenken of het is hier op straat te verkrijgen) en overal lekker goedkoop. Maar ook vuil.

Hoewel het een gekkenhuis blijft, ben ik na een paar dagen van de stad gaan houden. Bangkok is een stad die nooit rust vindt, maar die daar ook niet naar op zoek is. Met open mond over de Chatuchak Market gewandeld. Jammer dat een foto niet het geluid, de beweging en de geur opneemt, want zij maken de show.

Door de bergen van Chiang Mai

Het mooie van reizen in Azië is dat je van de ene verbazing in de andere valt. Had geen idee wat te verwachten en daarom is het elke keer weer een feest. Het is meer een uitdaging en avontuur om hier te reizen, omdat de cultuur zo verschillend is en de meesten toch echt geen engels spreken. Zit bijvoorbeeld nu op blote voeten in een internethuisje niet ver van Wat Phra Singh, de mooiste tempel in Chiang Mai, want ergens met schoenen binnenlopen is wel heel westers!

In Chiang Mai trok ik drie dagen in de bergen. Gewoonweg prachtig. Voeten bedekt met blaren, trek naar alles behalve rijst, zweten als een paard en toch had ik op dat moment nergens anders willen zijn.

Na nog maar een paar dagen Azië merk ik dat het veel meer indruk op me maakt en me inspireert. Mijn hersens koken over aan ideeën en plannetjes. Ik wil nog zoveel, maar ik vrees dat één leven niet volstaat. Het lijkt er ook op dat Azië een beter mens van mij maakt: ik bijt niet meer op mijn nagels en ik eet elke dag fruit! Fantastisch!

Reizen met de bus

Reizen per bus in Zuid-Oost Azië is een avontuur op zich. De nationale wegen (jawel, met asfalt) forceren je tot een maximum snelheid van 50 km/u. Plus: uren wachten aan de grens totdat de douane zijn deuren opent en na opening rijkelijk de tijd nemen om alles tien dubbel te checken. Niet gek dat de reis vanuit Laos tot Hanoi 24 uur geduurd heeft.

Een bus in Z-O Azië is niet vol als alle zitjes bezet zijn. Nee, dat is het pas wanneer het middenpad ook volgestouwd is met mensen (en beesten) en een laagje tassen erboven zichtbaar wordt. In de touristenbus maken de locals er een nationale sport van om zo hard mogelijk uit het raam te tuffen. Bonuspunten krijg je als het goed diep vanuit de keel komt en als iedereen kan mee genieten.

Er wordt zeer weinig gestopt onderweg, maar als het gebeurt is het in stijl, namelijk langs de weg waar je in het midden van de natuur je behoeften kan doen terwijl het mannelijk deel van de bus naar je zit te staren in de hoop dat de struik die je verstopt plotseling transparant zou worden.

Gesandwicht zitten tussen twee massief gebouwde mensen bezorgt een extra dimensie aan de trip en vergeet de constante hitte van +30 graden niet. Jezelf een weg werken naar de voorkant van de bus over tassen, slapende mensen begeleid onder geluid van kippen zorgt voor meer zweetdruppels dan een uur fitness.

Last but not least, de toeter. Deze kan niet klagen over een gebrek aan aandacht. Het wordt immers om de vijf voet gebruikt om alles uit de weg te toeteren. Soms zelfs zo hard dat ik niet eens meer hoor welke noten Jamie (Cullum red.) door mijn oren suist.

Langs de weg zie je eenzame smalle huisjes, uit het niets over een paar meters gespreid tientallen ananasverkopers, bergen zwerfvuil, en was die langs de weg droogt.

VietnAmazement

Hanoi, wederom een gekkenhuis. Het wordt bewoond door verkeerslichten die altijd op groen staan in de ogen van de weggebruiker, door duizenden toeterende en luchtvervuilende brommers, door mensen gewapend met enorme monddoeken, galahandschoenen en hoedjes van stro, door straten die continu bezet zijn door potten noedlesoep... een soort Koninginnedag, maar dan 24/7. Ik kijk mijn ogen uit en vind het geweldig!

Halong Bay is adembenemend en een onoplosbare puzzel van meer dan 3000 rotseilanden (helaas geen foto’s van door een kapotte harde schijf). Het levert een enorme nuance aan blauwe kleuren op waar je je ogen niet van kan afhouden ook al ben je doodop.

Lollig volkje, die Vietnamezen

Er valt veel te zeggen over de Vietnamezen, te beginnen met misvattingen met ze te vermijden. Mijn cyclo tour in Ho Chi Minh City heeft een dramatische, maar typische toeristische wending gekregen omdat we elkaar verkeerd hadden begrepen. Het heeft niet lang geduurd of er werd over en weer geschreeuwd nog steeds zonder elkaar te begrijpen en met nog een honderdtal andere boos kijkende Vietnamezen om me heen die heel het kruispunt in beslag namen. Het was de moeite... Gelukkig werd ik gered door een aardig engels sprekende vrouw die me op haar brommer terug naar mijn hotel bracht.

Dan de Vietnamezen en commercie... het prijst zijn goedje of dienst al schreeuwend aan gepaard met grote armgebaren. Time is money, op elk moment van de dag kan er aan iets geld gespendeerd worden: motorbike? nootjes? kauwgom? krantje? You name it, de Vietnamees heeft het. Het lacht zijn tanden zwart (tenzij die ontbreken) als het geld gaat rollen en het gunt je dodelijke blikken als je weigert te kopen. Komen de dollars tevoorschijn dan worden het waren knuffelbeesten: schouderklopje, tegen je aan drukken, in je wang knijpen of gewoonweg een klap op de kont. Het is een groot theaterspel. Het observeren is puur genot. De meeste reizigers vinden deze mensen gemeen, onbeschoft en onvriendelijk en het is soms zelfs een reden om eerder te vertrekken. Bij mij is het absoluut het tegenovergestelde. Deze mensen zijn uitdagend en entertainend. Ieders z’n tactiek. Humor is de joker. Ik wou dat ik het spel in een doosje kon stoppen en mee naar huis kon nemen.

Mannelijk Vietnam laat zijn pinknagel lang groeien zodat ie makkelijk in zijn neus en oren kan peuteren. Tijdens het eten wordt er hard gesmakt en met de mond open gegeten. Vrouwelijk Vietnam vindt het prettig om heel de dag lang in pyjama rond te lopen. Oh ja, en ze vinden het lekker om gehurkt te zitten.

De Vietnamees is een ochtendmens. Om zes uur 's morgens wordt er al hevig gevoetbald of gebadmintond op het strand van Nha Trang en wordt er al op elke hoek van de straat rijst gegeten. Is thuis toch een ander verhaal. Stel je eens voor: 'Morgen potje tennissen? Zes uur 's morgens?' Ik dacht het niet!

Indrukwekkend Cambodia

Cambodia heeft zonder twijfel het meeste indruk op me gemaakt. Cambodia is arm, heel arm. Graatmagere koeien op straat, er wordt in hutten gewoond, de helft loopt op blote voeten en heeft soms niet eens kleren aan. Hier wordt er niet geleefd, maar overleefd. Overleven met een kleine handel in fruit, sigaretten of benzine in colaflessen.

Schaamte heerst als ik hun levensstandaard op een discrete manier tracht te fotograferen of als ik niet eens de moed vind om bedelende kinderen gehuld in vuile kleren en mannen getroffen door landmijnen recht in de ogen aan durf te kijken. Onze werelden liggen mijlen ver uit elkaar. Verstoppertje spelen met gerechtigheid is geen leuk spel. Ik voel me hier ongemakkelijk rijk en machteloos.

Cambodia is ook getekend door haar duivelse geschiedenis. Het land is herstellende, maar de wonde is nog zichtbaar en dat zal volgens mij ook zo blijven. Want hoe heelt een land van genocide?

Mijn energie is soms, en ik denk vooral de laatste dagen, te snel geweest voor het verwerkingsproces daarboven. Bang dat niets doen tijdverlies zou zijn, terwijl ik dondersgoed weet dat dit soms broodnodig is. Maar hoe kan je in godsnaam twee minuten stil zitten als je in Vietnam of waar dan ook bent?

De Thaise eilandjes

Ik zal kort en duidelijk zijn: de Thaise eilanden zijn een orgasme voor het oog. Je krijgt er niet genoeg van en het wordt steeds beter, zolang er zee en strand in zicht zijn. Zodra er eilandinwaarts gegaan wordt, verdrinkt deze schoonheid in een alarmhoog toeristisch gehalte. Alles voor de westerse toerist en daar word ik niet vrolijk van. Je zou haast vergeten dat je in Thailand bent. Ik wil Thais eten in een Thaise eettent en geserveerd worden door een local die raar uit zijn ogen kijkt als ie niet snapt wat ik bestel. Ik bedank voor pizza margarita met Duits bier al kijkend naar oude afleveringen van Friends.

Ik was er ff helemaal uit. Ik irriteerde me snel aan alles en iedereen. Dan is alleen aankomen in het mekka van de full moon parties op Koh Phangan geen pretje. Het plan was om er tien dagen te blijven. Na twee had ik het alweer gezien. Te eenzijdig: het draait allemaal om dronken worden, heel dronken, liefst met een lijntje erbij en als het ff kan elke avond met een ander in bed.

Gevlucht naar het noorden van het eiland en daar vond ik alles wat ik nodig had: rust. Geen mannen die 'taxiboat' of 'bucket' naar je schreeuwen. Geen grote uithangborden met in koeienletters 'Western food' en geen winkeltjes die toeristenshit verkopen. Enkel het strand, de zee, de zon, ik en mijn bungalow met hangmat en zicht op zee. Puur Thailand, heerlijk!

The end

Mijn laatste bericht. Als ik zeg dat ik hier als een emotionele cocktail achter de computer zit dan kan iedereen zich hier wel wat bij voorstellen denk ik. Langs de ene kant kijk ik er erg naar uit iedereen weer terug te zien en langs de andere kant denk ik 'verdoeme, ist nu al gedaan?'. Herinner me m'n eerste nachtje slapen in Sydney nog als de dag van gisteren. En mijn tweede trouwens ook omdat ik toen wakker werd van vossende mensen in mijn kamer, maar dat terzijde. Zou met gemak en plezier nog ff kunnen blijven, hier in dit land waar koud water nog te warm is.

Thuiskomen wordt leuk. Teruggaan naar kleine dingen die ik gemist heb zoals daadwerkelijk zitten op een wc, cornflakes binnen handbereik, sporten en frisse kleren, niet backpack fris. Zo zie je maar, geluk zit 'm inderdaad in de kleine dingen. Maar thuiskomen wordt ook moeilijk. Ik vrees dat ik na twee dagen alweer op een vliegtuig zal willen stappen, bang voor de anticlimax, bang voor de dag dat alles weer z'n gangetje gaat en als ik straks zo goed mogelijk tracht te vertellen over mijn ervaringen zullen jullie dan wel echt snappen wat ik bedoel?

Alleen reizen was top, een geweldige ervaring. Die onbegrensde vrijheid is ideaal. En ook handig, zeker als je soms zo raar en ingewikkeld in elkaar zit als ik. Zoals met alles heeft het ook wel z'n nadelen. Bij thuiskomst zal ik het met niemand kunnen delen, je kan jezelf geen mindere dagen permitteren en tegelijkertijd mensen willen leren kennen want die twee gaan niet samen, en soms moet je geforceerd op je rug bruinen.

Klaar om te reizen?

Vergeet dan niet om je Brussels Zaventem parking vooraf te reserveren, zodat je auto op een veilige plek geparkeerd staat tijdens je reis. Bespaar veel geld door ruim voorafgaand aan je reis te boeken. Dit geld kun je natuurlijk veel beter gebruiken voor een lekkere lunch in Australië of om souvenirs te kopen zodat je thuis je reis nog lang kunt blijven herinneren.