Een marathon wandelen: hoe is dat?

Wie me volgt, leest en/of kent, weet ik dat ik graag wandel. Nog meer en langer sinds de pandemie. Als getrainde wandelaar deed ik mee aan de Nacht van de Maan. Dat is ‘s nachts 42 km wandelen dwars door de Kempen. Of dat vlotjes ging?

Ik dacht: ik zet gemiddeld 15.000 à 18.000 stappen per dag, wandelingen van 28 km per dag met een niet al te bescheiden aantal hoogtemeters zijn me niet vreemd. Een wandeling op de vlakke grond van 42 km moet dan ook wel lukken, zeker?!?

It’s all mindset

Heb ik me daar even in vergist zeg! Het is gelukt, dat kan ik alvast wel verklappen. Na ruim 8 uur wandelen hebben we de finish gehaald (met 43.3 km op de teller!), maar met ongelofelijk veel pijn in de benen en ook wel wat op de bal van de voet.

Vanaf een km of 30 begon het. Verzuurde benen. Bovenbenen, onderbenen, tussen de benen, knieën, poep. La totale.

Wandelen ging steeds stroever en dan moet het mentale het overnemen. Iets om rekening mee te houden. Dat je je niet alleen fysiek, maar ook mentaal voorbereidt. Een breekpunt komt er blijkbaar sowieso (dat zagen we ook bij andere deelnemers), en dan is het een kwestie van de kracht en motivatie te vinden om jezelf erdoor te sleuren.

Wandelen bij zonsondergang langs het watersportgebied in Oelegem. Een speciaal gevoel.

‘s Nachts wandelen

Ik dacht voor aanvang dat ‘s nachts wandelen moeilijk en saai zou zijn, maar dat was dus helemaal niet het geval. Die acht uren vlogen voorbij. In no time zaten we al in de helft. Heel gek eigenlijk. En ook van wandelen in de duisternis had ik totaal geen last. Je bent je meer bewust van het wandelen an sich en minder van de omgeving. Wandelen werkt dan nog therapeutischer.

Als bijna 40-jarige nachtje doordoen, is niet niets en toch had ik tijdens het wandelen geen last van vermoeidheid. Daarna daarentegen… op de terugweg werd ik misselijk van de vermoeidheid, autorijden naar huis was echt heel pittig, en eenmaal thuis deed ik mijn lenzen uit en ben ik met wandelkleren en al meteen in bed gaan liggen. K.O.

Blij, trots en doodop aan de finish. Beweegtijd 8.11 uur.

The day after

De dag erna zou ik om 12 uur gaan tennissen. Dat heb ik wijselijk geannuleerd. Onmogelijk. De pijn in de benen was nog steeds heel aanwezig. Wat dan helpt? Veel water drinken (water met magnesium is nog beter), rusten, een warm bad nemen, benen insmeren met Voltaren gel en vroeg gaan slapen. Dankzij die maatregelen was de pijn de dag daarna zo goed als weg.

Rond 4.30 werd het weer licht en kwam de zon langzaam op.

Nog een paar dingen:

• Wat je volgens mij moet nemen: een extra paar sokken, water, eventueel wandelsandalen als de schoenen echt te veel pijn beginnen doen, een hoofdlampje, lichte handschoenen en extra laagjes om aan te doen. ‘s Nachts koelt het af en door de vermoeidheid is je gevoelstemperatuur wellicht nog wat koeler.

• Neem een goeie wandel- en babbelgenoot mee. Dat maakt een enorm verschil om het vol te houden, en is sowieso veel gezelliger!

• 42 km wandelen is alleen weggelegd voor fervente wandelaars. Dit is geen klein bier.

• Het is een zotte prestatie en ervaring. Tijdens het wandelen, hebben we vaak tegen elkaar gezegd: “Wij zijn zot. Echt dwaas. Een hele nacht wandelen, hoe verzinnen we het?”. En toch, super blij dat we het gedaan hebben. Super trots dat we het gehaald hebben. Een nacht om niet snel te vergeten. Wie veel en graag wandelt, moet dit zeker eens doen.

Onze route. Of moet ik zeggen: onze lijdensweg? Grapje, het was memorabel!